sterylizacja LAMPAMI UV-C

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.Promieniowanie nadfioletowe jest promieniowaniem optycznym charakteryzującym się wyższą energią (krótsze długości fal) od promieniowania widzialnego – światła. UV jest promieniowaniem nadfioletowym wykorzystywanym w celach bakteriobójczych. 

W zależności od skutków biologicznych oddziaływania promieniowania nadfioletowego na materiały biologiczne, wyróżnia się trzy pasma promieniowania nadfioletowego, zdefiniowane przez CIE:  

UV – A – długofalowe 315 – 400 nm

UV – B – średniofalowe 280 nm  315 nm

UV – C – krótkofalowe 100 nm – 280 nm

Promieniowanie UV-C charakteryzuje się najwyższą energią. Chociaż możliwe jest zniszczenie niektórych mikroorganizmów i wirusów za pomocą promieniowania z każdego pasma UV, to jednak promieniowanie UV-C jest najskuteczniejsze i najczęściej stosowane. Dlatego jednym z najtańszych i najskuteczniejszych metod sterylizacji jest promieniowanie ultrafioletowe UV-C. Promieniowanie ultrafioletowe nie przenika w głąb płynów i ciał stałych, jest absorbowane przez szkło i tworzywa sztuczne. Dlatego w ten sposób na ogół sterylizuje się tylko powietrze lub powierzchnię przedmiotów. Jest to więc metoda pomocnicza w odkażaniu przedmiotów i pomieszczeń.

Wyjaławianie polega na naświetlaniu materiału promieniowaniem ultrafioletowym. Promieniowanie to zmienia strukturę kwasów nukleinowych, dlatego najsilniej działa na formy wegetatywne drobnoustrojów. Używa się fal o długości 210–280 nm (najbardziej aktywne jest promieniowanie o długości fali 254 nm), emitowanych np. przez lampy rtęciowe (niskociśnieniowa rura z kwarcu, wypełniona parami rtęci).

Promieniowanie ultrafioletowe jest szkodliwe dla ludzi, zwierząt  i roślin – może powodować między innymi stany zapalne skóry i zapalenie spojówek.

Promieniowanie ultrafioletowe w zależności od długości fali, oraz czasu narażenia na jego działanie może mieć różny (zarówno pozytywny jaki negatywny) wpływa na organizmy żywe.

Promieniowanie UV-A – ma najmniej szkodliwy wpływ na organizm człowieka. Prowadzi do uszkodzenia włókien kolagenowych w skórze, przyśpiesza tym samym proces starzenia, podnosi stopień pigmentaryzacji skóry. Długotrwały kontakt niesie ze sobą ryzyko zaćmy. 

Promieniowanie UV-B – podobnie jak UV-A indukuje pigmentaryzację skóry, wysokie dawki mogą prowadzić do erytremy, oparzeń czy rumienia skóry. Ten rodzaj promieniowania może również odpowiadać za wywołania alergii, zmiany nowotworowych jak np. czerniak – złośliwy rak skóry oraz inne typów nowotworów płasko nabłonkowych.

Promieniowanie grupy UV-C – podobnie jak UVB wywołuje oparzenia skóry.

Zastosowanie bakteriobójczego promieniowania UV-C jest ważnym środkiem interwencji środowiskowej mogącym zmniejszyć zarówno kontaktowe jak i powietrzne rozprzestrzenianie się czynników zakaźnych (takich jak bakterie i wirusy). UV-C (200 nm – 280 nm), głównie 254 nm, jest wykorzystywane z powodzeniem i bezpiecznie od ponad siedemdziesięciu lat. 

Konieczne jest jednak ostrożne i świadome zastosowanie promieniowania UV oparte na fachowej wiedzy, ze zwróceniem uwagi na moc źródła i bezpieczeństwo. Niewłaściwe zastosowanie promieniowania UV-C może stanowić zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi oraz powodować niewystarczającą dezaktywację czynników zakaźnych. 

Napromienienie promieniowaniem UV nieosłoniętych oczu i skóry nie powinno przekraczać 30 J/m2 dla promieniowania UV o długości fali 270 nm, przy której występuje maksimum funkcji ważenia widmowego dla zagrożenia aktynicznego promieniowaniem UV skóry i oczu. Z uwagi na to, że zagrożenie promieniowaniem UV zależy od długości fali, maksymalna dopuszczalna ekspozycja na promieniowanie o długości fali 254 nm, (jakie emituje typowa lampa bakteriobójcza) wynosi 60 J/m² . W przypadku promieniowania o długości fali 222 nm maksymalna dopuszczalna ekspozycja (zagrożenie aktyniczne promieniowaniem UV) jest jeszcze wyższa i wynosi około 240 J/m².